Het hoort niet dat een ouder afscheid moet nemen van zijn 47 jarige dochter en dat de broers en zussen op deze jonge leeftijd afscheid moeten nemen van hun zus. Toch zullen wij vandaag afscheid moeten nemen van een bijzondere vrouw. Met ongeloof en grote weemoed hebben we opgezien naar dit moment. Wat hadden we na 16 juli graag geloofd dat het goed zou komen. Helaas.
Anne heb ik in 2015 leren kennen door de huurdersbelangen vereniging. In het begin dacht ik nog: die is ook niet op haar mondje gevallen, maar allengs heb ik haar beter leren kennen en meer leren waarderen. Het werd een ongekende samenwerking. Na de officiële oprichting van WijZijn was zij de penningmeester.
Anne belde minstens drie keer per week. Het gesprek begon als volgt: Goedendag mevrouw Mulders wat kan ik voor u betekenen, Anne antwoorde dan met: Goedendag meneer Anneveldt met Anne Mulders uw onvolprezen penningmeester en dan volgde er een gesprek van minstens 30 minuten. Altijd to the point en diepgaand. Vrijdags belde ze vaak vanuit de auto, want dan ging ze naar haar vader met de boodschappen. Ze was helemaal dol op hem, omdat, zo zei ze dan met een glimlach, hij haar moeder gelukkig had gemaakt.
Waar Anne absoluut niet tegen kon was onrechtvaardigheid. Dan ging ze door het plafond en kon ze behoorlijk uit de slof schieten. Zodanig dat je anderen zag verstijven. Dit duurde echter niet lang en dan kwamen de argumenten en daarin was ze goed. Alles werd uitgeplozen, goed neergezet en in de gesprekken met de corporatie naar voren gebracht. Wat haar het meest stoorde dat de corporatie er dan niets mee deed. Verontwaardigd en op luide toon zei ze dan: Eddy wij onderbouwen alles goed en ze doen er niets mee. Dat was wel inherent aan de adviezen die wij gaven. Het waren adviezen en die hoeven niet opgevolgd te worden.
In haar rol als penningmeester was ze ongelofelijk precies. Op elke vraag kon ze antwoord geven en bewijsstukken leveren. Jaarrekeningen waren altijd snel gemaakt en door een ringetje te halen. En toch was ze altijd heel gespannen als de kascommissie de financiën kwam controleren. Ik begreep dat niet, want alles was perfect geregeld en op orde.
Anne was ook een beetje mijn geheugen, want ik vergat nog wel eens wat. Zij voelde dat haarfijn aan en belde dan of ik wel aan bepaalde dingen gedacht had of aandacht besteed had aan iemand die dat nodig had.
Wij hebben in al die jaren nog nooit ruzie gehad. Wel veel bestuurlijke problemen moeten oplossen. Soms hadden we verhitte gesprekken, maar we luisterden altijd goed naar elkaar en kwamen tot een gemeenschappelijke conclusie
Anne was zoals de bloemen op de rouwkaart: kleurrijk, vrolijk, rechtop, rechtvaardig, behulpzaam, liefdevol, betrokken en zo kan ik wel doorgaan. Zonder haar zal het nooit meer hetzelfde zijn.
Ik wens de familie en kennissen veel sterkte met het verwerken van dit verlies.
Ik wil afsluiten met: Anne het was mij een voorrecht en een ongekend genoegen om met jou samen te werken. Dankjewel.
